ആറ്റു നോറ്റാണ് കണ്ണൂരില് ഒരുബ്ലോഗ് മീറ്റ് നടക്കുന്നതറിഞ്ഞ് സുഹൃത്ത് മുഖ്താറിനോടൊപ്പം ഒരുരാത്രിയിലെ ഉറക്കവും കളഞ്ഞ് പുലെര്ച്ചെ കണ്ണൂരില് വണ്ടിയിറങ്ങുന്നത്. ആദ്യമായാണ് സൈബര് ലോകത്തെ മഹാരഥന്മാരെയൊക്കെ കാണാമല്ലോ എന്ന ആഗ്രഹത്തോടെ ആ യാത്രക്കൊരുങ്ങിയത്. എന്നാല് മഹാഥന്മാരാരേയും കണ്ടില്ല. ഫെയ്സ് ബുക്ക്, ട്വിറ്റര് ഓര്ക്കൂട്ട് തുടങ്ങിയ സോഷ്യല് നെറ്റ് വര്ക്കുകളിലെല്ലാം സജീവമായവര്ക്കൊക്കെ പ്രവേശമുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും ഇവിടെ ബ്ലോഗര്മാരെയായിരുന്നു നിറഞ്ഞ് കണ്ടത്.
ലൈബ്രറി ഹാളിലെത്തുമ്പോള് സംഘാടകരിലെ ഒന്നോ രണ്ടോ പേര്. കുറെ കസേരകളും മൈക്ക് ഓപ്പറേറ്ററും മാത്രം. ഒരു അനുശോചനയോഗത്തെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്ന രീതിയില് പരിപാടി വൈകിയാണ് തുടങ്ങിയത്. കാട്ടിക്കൂട്ടല് അസോസിയേഷനാണ് സംഘാടകര് എന്ന് പിന്നെയും പിന്നെയും അവര് പ്രഖ്യാപിച്ച് കൊണ്ടേയിരുന്നു.
ചടങ്ങിന് സ്വാഗതമോതേണ്ട മഹാന് ഊണിനുള്ള ഇലയും ചോറുമായി കയറി വന്നു ഉച്ചക്ക്.
രാവിലെ ചായ എന്ന ഒന്ന് കണ്ണൂരുകാര്ക്ക് പതിവേയില്ലെന്നും തോന്നിപ്പിച്ചു അതെക്കുറിച്ചുള്ള മൗനത്തെ വായിച്ചപ്പോള്.
പാളിച്ചകളെ പറ്റി ഇടക്കിടെ പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന ദൗത്യം മാത്രം ഒരുമുതിര്ന്ന അംഗം നിര്വഹിച്ച് കൊണ്ടേയിരുന്നു.അതൊക്കെ പോകട്ടെ. തങ്ങള് പരാജയപ്പെട്ട ഒരു ജനവിഭാഗത്തിന്റെ പ്രതിനിധികളാണെന്നതായിരുന്നു ചിലരുടെ പ്രഖ്യാപനങ്ങള്. (അതായത് കഥയും കവിതയും മറ്റും എഴുതി പത്രമാസികകള്ക്ക് അയച്ചുകൊടുത്തിരുന്നു. ഒന്നും പ്രസിദ്ധീകരിച്ച് കണ്ടില്ല. അപ്പോഴാണ് ബ്ലോഗര് എന്ന പുതിയ മേല്വിലാസം സ്വന്തമാക്കിയത്. ഇത് ബ്ലോഗുകളില് വരുന്നതൊക്കെ ചവറുകളാണെന്ന സന്ദേശം നല്കുന്ന തരത്തിലായിരുന്നു. പരാജയപ്പെട്ടവരുടെ ഇടത്താവളമാണ് ബ്ലോഗുകളെന്നും അവര് ഇടക്കിടെ ഓര്മപ്പെടുത്തികൊണ്ടേയിരുന്നു.
പരിപാടി എന്നൊന്നും പറഞ്ഞ് കൂടാ. വന്നവരുടെ പരിചയപ്പെടല് മാത്രമാണ് കലാപരിപാടിയിലെ മാസ്റ്റര് പീസ്. വ്യക്തമായ അജന്ഡയോ നിയമാവലികളോ ഇല്ലാത്ത കൂടിച്ചേരല്. അതെന്തിന് വേണ്ടിയാണെന്ന് ചോദിച്ചാല് ഉത്തരമില്ല. ആര്ക്കെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും നേട്ടമുണ്ടായോ എന്ന് ചോദിച്ചാല് അതിനുമില്ല ഉത്തരം. ഓണസദ്യയുണ്ട് മടുത്തവരെ വീണ്ടും കയ്യിലെ പൈസ മുടക്കി കണ്ണൂരിലേക്ക് ഓണമുണ്ണാന് ക്ഷണിക്കുകയായിരുന്നു. വന്നവരുടെ എണ്ണം കുറഞ്ഞ്പോയതിലുള്ള പരിഭവങ്ങളുടെ കെട്ടഴിക്കുന്നവര് ഈ കൂട്ടായ്മക്ക് ചര്ച്ചചെയ്യാന് പ്രത്യേക വിഷയമോ പ്രമേയമോ നിശ്ചയിച്ചിരുന്നുവെങ്കില് എത്ര നന്നായേനെ.
ബ്ലോഗ് എന്ന മാധ്യമത്തിന്റെ സാധ്യതയെക്കുറിച്ച് ഒരു ചര്ച്ച. ഈ മാധ്യമം നേരിടുന്ന വെല്ലുവിളി. അതിജീവനത്തിന്റെ വഴികള്. ബ്ലോഗര്മാരുടെ പ്രശ്നങ്ങള്... അങ്ങനെ എന്തെല്ലാം വിഷയങ്ങള്... അവസാനം എന്തെങ്കിലുമൊരു പ്രമേയവും പാസാക്കി ഒരു റിലീസിറക്കിയിരുന്നുവെങ്കില് പത്രങ്ങളില് രണ്ടുകോളം വാര്ത്തയെങ്കിലും വന്നേനെ.
ലോക്കല് പേജില് നിന്നും മോചനം കിട്ടുമായിരുന്ന ഒരുവാര്ത്ത. കാര്യമായി അവിടെ നടന്നത് ചിലരുടെ കവിതാ വില്പ്പന എന്ന സാംസ്കാരിക പ്രവര്ത്തനം മാത്രമാണ്.
ഇതെഴുതുന്നത് ഞാനൊരു ബ്ലോഗറായതുകൊണ്ടല്ല. ആ നിലയില് അറിയപ്പെടാന് ആഗ്രഹവുമില്ല. മറിച്ച് അക്ഷരങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുകയും അക്ഷരംകൊണ്ട് അന്നമുണ്ണുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരാള് എന്ന നിലയില് ഇത്തരം കൂട്ടായ്മകള് ഇനിയും ഉണ്ടാകണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരാളാണ് ഞാന്. ബ്ലോഗറെന്നും എഴുത്തുകാരനെന്നും പത്രപ്രവര്ത്തകനെന്നും പറഞ്ഞ് വേര്തിരിക്കാതെ അക്ഷര സൗഹൃദങ്ങള്ക്ക് പലതും ചെയ്യാനാകുമെന്ന് തിരിച്ചറിയാനായത് കൊണ്ട് കൂടിയാണിത് പറയുന്നത്. ടൈംപാസുകളാവരുത് ഇത്തരം മീറ്റുകള്. അതോടൊപ്പം പുതിയ ചര്ച്ചകളെക്കുറിച്ചും വഴികളെക്കുറിച്ചും ഉറക്കെ ചിന്തിക്കുന്നതിനാകണം. വ്യക്തമായ പ്ലാനും കൃത്യമായ ലക്ഷ്യങ്ങളും ഭേദപ്പെട്ട അജന്ഡകളുമില്ലാതെ ആളെക്കൊല്ലാന് ക്ഷണിക്കരുതേ എന്ന് കൂടി ഓര്മപ്പെടുത്തുന്നതിനാണ്. എല്ലാവര്ക്കും നന്മ വരട്ടെ.
ഇത് ദുരുദേശങ്ങളുടെ ഒരു കുറിപ്പല്ലെന്ന് കൂടി അടിവരയിട്ട് പറയട്ടെ.....